کد مطلب:153798 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:134

هجرت به مکه
زنان بنی عبدالمطلب كه از هجرت امام و اهلبیت و یارانش باخبر شدند نزد امام حسین آمدند و صدا را به گریه و زاری بلند كردند حضرت بین آنان حركت نموده و آنها را


سوگند می داد كه صدا را به شیون و ناله بلند نكنند، آنها گفتند: چرا نگرییم و چرا ننالیم و گریه را برای كه بگذاریم كه امروز همانند روزی است كه رسول خدا (ص) از میان ما رخت بربست و علی و فاطمه و حسن و رقیه و زینب و ام كلثوم (دختران رسول الله) از میان ما رفتند. خدا ما را فدای تو سازد ای محبوب نیكان گذشته ها.

امام در نیمه شب از مدینه خارج شد و به هنگام خروج این آیه شریفه را تلاوت فرمود: فخرج منها خائفا یترقَّب قال ربَّ نجنی من القوم الظالمین. [1] .

«در حالیكه ترسان و مراقب خطر بود گفت پروردگارا مرا از گروه ستمكاران نجات ده.» (آیه مربوط به فرار موسی پیغمبر از قوم فرعون است.)

امام در مسیر از شاهراه مدینه به مكه عبور می فرمود، اهلبیت عرض كردند اگر همانند ابن زبیر راه فرعی را انتخاب می فرمودید بهتر بود.

امام فرمود: نه به خدا از راه اصلی دور نمی شوم تا آنچه را كه خدا می خواهد عملی شود. [2] .


[1] آيه ي 21 سوره قصص.

[2] كامل ابن اثير ج 4/ ص 17 - ارشاد مفيد ص 202 - حياة الحسين ج 2/ ص 261 - طبري ج 7/ ص 220 - روضة الواعظين ص 147.